🪶 Taşın İçindeki Işık: Bir Baba, Bir Çocuk ve LGS Gerçeği

Sabah yedide kalkıyor. Kahvaltı, okul servisi, sekiz saatlik ders, ardından iki saat destekleme kursu.
Cumartesi sekiz saat daha…
Pazar günü iki saat öz

el ders, hafta içinde iki gün yine özel dersler.
Ve kalan zamanda üç saat test çözme ödevi.

Bir de gitar kursu vardı — onu da bıraktı.
Çünkü vakit yoktu.
Çünkü sınav yaklaşıyordu.
Çünkü “gelecek” dedikleri şey, o küçücük omuzlara bindirilmişti.

Bu çocuk benim oğlum.
Ve ben, uzun süre onun çabasına odaklanırken yükünü fark edemedim.

---

🎯 “Başarı” Sandığımız Şey

Toplum olarak başarıyı çoğu zaman puan, sıra, kazanılan okul üzerinden tanımlıyoruz.
Ama çocuklarımızın gözlerindeki ışıltı, sabah uyanırken içlerindeki istek, gülüşlerinin doğallığı…
Bunlar kaybolduğunda aslında “başarı” dediğimiz şeyin anlamı kalmıyor.

Oğlumun programını ilk kez bütün olarak yazdığımda, bir tablo değil, bir alarm listesi gibi hissettim:
Her saat dolu, her gün hesaplı.
Ama içinde nefes yok.
Bir çocuk için nefes, sadece hava değil — oyun, hayal, merak, keyif demek.

---

⚖️ Zorluk Karşısında Güçsüzlük Değil, Yorgunluk

Çoğu ebeveyn gibi ben de “zorluklar karşısında hemen pes ediyor” dedim.
Ama sonra fark ettim:
Oğlum güçsüz değil, tükenmiş.
Bir sistemin sürekli “daha fazla çalış, daha hızlı çöz” dediği bir çocuk, artık neden çalıştığını unutuyor.
Motivasyon dışarıdan geldiğinde, içsel istek körelir.
Tıpkı her gün güneş gören bir çiçeğin bir anda gölgeye alınması gibi.

---

💡 “Taşın İçindeki Işık” Hikayesi

Bir gece oturup ona bir hikaye yazdım.
Kendi halini yansıtacak, ama ders verir gibi değil, dokunur gibi bir hikaye:
Bir çocuk, sert bir taşın içinde saklı ışığı bulmaya çalışıyor.
Defalarca vuruyor, kırılıyor, yoruluyor, bırakıyor…
Ama babasının bir sözüyle yeniden başlıyor:

“Işık en çok taşın içindeyken gizlidir. Sen vazgeçtiğinde, o da karanlıkta kalır.”

O an fark ettim:
Aslında oğlumun taşı ders kitapları, ödevler, testler değil…
Kendine olan inancıydı.

Benim görevim o taşı onun yerine kırmak değil,
ışığın içeride olduğunu hatırlatmak.

---

🛤️ Bir Baba Olarak Yeni Yol Haritası

Artık planım farklı.
Oğlumun ders saatlerini azaltmadım belki, ama hayatına “nefes” ekledim.

• Her günün sonunda 10 dakikalık yürüyüş sohbeti: Sadece konuşuyoruz, ders yok, plan yok.

• Hikaye okuma köşesi: Ona yazdığım hikayeleri birlikte okuyoruz, bazen o bitiriyor.

• Küçük sorumluluklar: Sadece çalışmak değil, yaşamak da öğretilmeli.

• Ve en önemlisi: Başarıyı yeniden tanımladık.
  Artık bir soruyu doğru yapması değil, “denemeye devam etmesi” başarı sayılıyor.

---

🌱 Eğitim mi, Yarış mı?

Eğitim sistemimiz, çocukları potansiyellerine göre değil, hızlarına göre ölçüyor.
Oysa her çocuk bir yolculuktur; kimisi koşar, kimisi yürür, kimisi gökyüzüne bakarak gider.
Biz ebeveynler olarak bazen o gökyüzünü kapatıyoruz, sırf yolu düz görmek için.

Gerçek eğitim, çocuğun ruhunu diri tutmaktır.
Bir konuyu ezberletmek değil, merakını yaşatmak.
Bir hedefi göstermek değil, yolda kalmasını öğretmek.

---

✍️ Son Söz

Bir baba olarak hâlâ öğreniyorum.
Ve oğlumun bana en çok öğrettiği şey şu oldu:

“Kendini zorlamak başka, kendini yormak başka.”

Ben artık onun öğretmeni değil, rehberiyim.
O da benim “taşın içindeki ışığım.”